Verslag survivalrun Zeist

Het was alweer een tijdje geleden dat ik zenuwachtig was voor een wedstrijd. Waarschijnlijk was dat de reden dat ik om 04:00 uur wakker werd en niet meer in slaap kon komen.

De hindernissen spookten door mijn hoofd en ik had het omkleden, de warming-up en de start van de run al drie keer gevisualiseerd. Ik bleef nog een beetje onrustig in bed liggen tot een uur of 07:00 en zal ongetwijfeld af en toe nog lekker hebben liggen doezelen.

Omdat ik zo vroeg op was kon ik rustig ontbijten, mijn spullen pakken en vroeg vertrekken.

Na het aanmelden liep ik met het blauwe KSR shirt in de hand liep naar het start en finishterrein waar ik een lekker bakje koffie haalde. De pannenkoekenbakker was al druk bezig met het klaarmaken van zijn stand en bakte ondertussen voor de eerste toeschouwer een verse pannenkoek. Ik wist dat deze kraam druk bezocht ging worden vandaag en beloofde mijzelf een pannenkoek na de run.

Omdat ik met startnummer 350 als laatste KSR loper was ingedeeld, startte ik pas om 12:50 uur en had ik alle tijd om te genieten van alle andere lopers. Ik had afgesproken om met JSR loper Jara Smit mee te fietsen en had mijn mountainbike meegenomen. Omdat ik erg vroeg was ben ik eerst het parcours en de fietsroute gaan verkennen. Het parcours werd namelijk in tegengestelde richting gelopen en dat was voor mij even wennen. Terwijl ik door het bos fietste gingen mijn gedachten naar de run in Zeist op 19 maart 2023. Toen liep ik mijn laatste KSR en waarschijnlijk is dat de reden dat ik vandaag als laatste moest starten. Ik liep die run destijds uit met bandje in een tijd van 02:29:49 en werd daarmee 207e.

Joey Bakker won de wedstrijd in een schamele 48 minuten, iets waarover ik alleen maar kan dromen. De bouwers van Zeist weten er altijd een fysiek zware run van te maken. Het parcours heeft veel opeenvolgende combinatiehindernissen en daarmee worden lopers fysiek en mentaal uitgedaagd. In 2023 was ik fysiek niet fit genoeg en had ik af en toe moeite om mentaal scherp en gefocust te blijven. Ik werd tijdens die run erg emotioneel en wist niet goed wat er aan de hand was. Een soort paniekaanval gemixt met verdriet en blijdschap.

Gelukkig was mijn maatje Jan er precies op het juiste moment om mij door de vier hufterlussen en de eindhindernis te coachen.

Maarten bij hindernis 10

Dit jaar was ik beter voorbereid en staat deze eerste KSR in het teken van mijn opmaat naar Beltrum 2026. Daar wil ik samen met Bas revanche nemen en dat doen we in stijl met de hele run i.p.v. de halve! Zeist is mijn eerste meting en past in mijn langere termijn doel. Fysiek ben ik sterker en vooral op mentaal vlak heb ik het afgelopen jaar gewerkt. Een intensieve emdr behandeling zorgt ervoor dat ik mij het afgelopen half jaar steeds beter ben gaan voelen.

Nadat ik de fietsroute had verkend startteJara in de JSR 10-11 startgroep. Ze kon zich in Zeist meten met de top 10 van het klassement en ik kon haar coachen vanaf de zijlijn. Haar start ging goed en ik was onder de indruk van haar tempo. Met de warmte had ze minder moeite dan ze vooraf zelf aangaf en ze bleef goed doorlopen. Halverwege de wedstrijd zakte het tempo een beetje maar ik had vol vertrouwen in een goede laatste fase van haar race. Op het trainingsterrein herpakte ze zich en klom ze erg snel door. Ze vloog door de eindhindernis en liep haar run keurig onder het uur en finishte als 7e bij de meiden. Een trotse trainer!

Jara's JSR 10-11 run in Zeist

Vlak voor mijn start sprak ik Joey Bakker en ik vertelde hem dat ik vandaag onder de twee uur wilde finishen. Ik vertelde dat ik dit ook aan Jara had beloofd en dat ik alles zou gaan geven. Joey keek mij aan, liet een kleine stilte vallen, gaf een knipoog en wenste mij met zijn kenmerkende brede grijns veel succes. Het werkte motiverend maar maakte ook weer onnodige spanning bij mij los.

Het was zo ver. Na een korte en slechte warming-up stond ik licht gespannen bij de start. De eerste hinderni, een self-made swingover blijft mijn 'angstgegner' en al helemaal bij de start, als alle ogen op je zijn gericht. Maar gelukkig ging het allemaal goed en kon ik vrij vlot het startterrein verlaten. Na de eerste lange apenhang merkte ik dat ik te snel was begonnen en dat de warmte vat op mij kreeg. Ik moest het rustiger aan doen en langzaam mijn race opbouwen. Gelukkig had ik het laatste rugnummer dus de druk lag er af. Ik kon in theorie alleen maar anderen inhalen en niet ingehaald worden. Na de eerste twee kilometer merkte ik dat ik eindelijk gewend was aan de warmte en vlotjes klom ik bij hindernis negen over het net. Via de paal gleed ik naar beneden, op naar de triangels van hindernis 10. Ik merkte dat mijn voorverkenning de nodige rust gaf en dat ik daardoor mijn tempo iets beter kon bepalen. Triangels, postman's walk, de lianen en staplussen-combi. De eerste hindernissen gingen allemaal prima. Ook de hindernis met trekkerband en stokjes gingen goed. Mentaal zat ik lekker in de wedstrijd en ik kon genieten van de uitdagende hindernissen. De lange combi met de blauwe tonnen in het cargonet vond ik een heerlijke maar ook pittige hindernis. Toch ik lekker snel doorklimmen.

Bij de hindernis met de Kootstertille planken (verticale steigerplanken) merkte ik de eerste verzuring in de onderarmen, maar gelukkig vertelde de jury dat het tot het FitZeist terrein nu vooral veel lopen was. Achteraf vond ik dat nog wel meevallen maar inderdaad, de licht verzuurde onderarmen kregen iets meer rust. Na het sjouwen met drie dikke stenen haalde ik Bert Oortgijsen in en vanaf daar liepen we een behoorlijk stuk samen. Met zijn 50+ liet hij zien dat ze bij Suomi ook het tempo hoog weten te houden. Ongekend veel respect voor Bert, zijn positieve kijk en zijn doorzettingsvermogen. Bij de armkracht hindernis met gekke knotstouwen was Bert mij te snel af en keek ik zijn techniek af. Gelukkig kon ik daardoor snel achter hem aan om vervolgens mijn eigen tempo weer op te pakken.

Achter Mareen aan door de hufterlussen

Op het finishterrein aangekomen wist ik dat ik er nog niet was. Zodra ik onder het hek door kroop wachtte er namelijk nog een aantal flinke beproevingen. Gelukkig hoorde ik alle jeugdleden die ondertussen gefinisht waren mij aanmoedigen. "Kom op Maarten, niet opgeven, klim door!" Ook het zien van het Kracht-spandoek gaf mij extra energie.

Mijn trainingsmaat Bas stond bij zijn hindernis mij op te wachten met zijn knipschaar.

Bas was samen met zijn broer vrijwilliger en genoot zichtbaar van alle enthousiaste deelnemers. Hij had de avond voor de run de vrijwilligersrun gelopen en mij geappt dat het toch best pittig was. Ik geloof niet dat het heeft bijgedragen aan een goede nachtrust.

Bas mocht de heggenschaar in zijn tas laten want mijn bandje ging ik echt niet afstaan. Vlotjes en soepel ging ik over het net, de daarboven gelegen swingover en snel kon ik door naar de vier hufterlussen. Bovenop elke balk moest ik even mijn armen laten uithangen en had ik hulp doordat Mareen Hennen voor mij zat. Zij moedigde mij aan om door te klimmen en zo volgde ik haar tot de hindernis waarbij je onder het schot door moest klimmen. Met een Dextro energy van Sander ging ook die hindernis prima waardoor ik mij kon opmaken voor de finalehindernis. Apenhang over het zwembad, via het net naar de apenhang autobanden en dan die verrekte stapschotels! Met verzuring in de armen vlot over die schotels stappen zat er niet in, maar één voor één kon ik ze toch beslechten.

Als laatste onder de horizontale balken, met aanmoedigingen van de live commentator die speciaal voor mij Rage Against The Machine opzette. Heerlijk om met die muziek het laatste beetje puf uit jezelf te halen, op naar de finish!

De eindhindernis

Ik finishte als 171e met een tijd van 02:01:02 en dat was dus precies één minuut en twee seconden te laat voor de weddenschap die ik was aangegaan met Jara en Joey.

Toch was ik ontzettend trots op mijzelf en blij met het resultaat. Ik heb enorm kunnen genieten van de run en alle uitdagende hindernissen. De vrijwilligers en organisatie hadden opnieuw een prachtige run gemaakt. Aangezien ik 30 minuten van mijn oude tijd heb weten te halen kon ik alleen maar tevreden zijn.

Na mijn run ging ik snel douchen en omdat er nog veel meer deelnemers van Kracht meededen aan andere wedstrijd-categorieën ben ik tot het eind van de dag gebleven. Wat een genot om iedereen zo blij over de finish te zien, wat een geweldige sport! Toen ik aan het eind van de dag zin had in mijn beloofde pannenkoek bleek het beslag op te zijn! Kennelijk hebben alle atleten zo hard moeten strijden dat ze allemaal zin hadden in een pannenkoek!

Volgend jaar 15 minuten van de tijd, onder de twee uur dus en een pannenkoek bij de finish!

Tot volgend jaar in Zeist en op naar Bathmen